Galdurinn farinn...

Er ég var fimm ára, þá sá ég álfa.  Ég bjó austur á Rangárvöllum og þennan fagra haustmorgun var ég að leik með bróður mínum og félaga okkar úti í þýfðum haga, er skyndilega birtust okkur verur milli þúfna.  Verur þessar voru lágvaxnar, 4-5 sentimetrar á hæð, klæddar móbrúnum fötum og einnig sáum við tvo bíla aka þarna löturhægt milli þúfnanna og minntu þeir á gamla Ford.  Í minningunni gerðist þetta þannig, að það var sem hulu væri skyndilega svipt af öðrum heimi, einhverjar hliðardyr opnuðust að veröld, sem flestum er hulin og ekki er ætlað að sjá.  Við félagarnir hlupum skelfdir heim að bæ, en um leið spenntir að segja fullorðna fólkinu frá þessum stórmerku tíðindum.  Fólk brosti góðlátlega, klappaði okkur á kollinn og talinu var eytt yfir mjólkurglasi og tvíbökum.

Í þeim heimi, sem við hrærumst í, er ekki tími eða rými fyrir „yfirnáttúrulega“ hluti, töfra lands og náttúru.  Fólk er dáleitt af sýn á efnislegar þarfir, tilbúinn „veruleika“, sem leiðir aðeins til andlegs dauða.

Barnið í mér er þarna einhvers staðar langt, langt inni, en galdurinn er farinn...

 

Nornabúðin lokar dyrum